65. Nu al mijn favoriete gadget van het jaar
Over de Boox Palma en Jim Henson.
I.
Een van de wapens in mijn strijd tegen socialemediaverslaving en doomscrollen is de Boox Palma. Het is een Android-toestel met een zwartwit e-ink-scherm van 6,1 inch. Een telefoon zonder simkaart. In principe biedt hij via wifi toegang tot elke vorm van verleiding. Hij draait TikTok, Instagram en zelfs YouTube (ja, video’s op e-ink!), maar: waarom zou je die apps er überhaupt op installeren?
Hoe goed het scherm ook is, het blijft e-ink. Zonder kleur. Daar gaan dus al veel informatie en prikkels verloren. Het display reageert trager op je vingers dan je aandachtsmachine van hetzelfde formaat, dus wees voorbereid op weerstand als je urenlang wil scrollen.
De Boox Palma is een telefoon die je niet als telefoon gebruikt. En dat is heerlijk. Hij is compacter dan een e-reader, maar niet zo klein dat het vervelend is om er een boek op te lezen. Ik las de afgelopen maanden zelfs (veel) meer dan daarvoor. Bij de koffieautomaat, tijdens het wachten op de trein, in de trein, op het toilet, in de rij voor de Mario Kart-attractie in Super Nintendo World. Hij past in je zak, het is ideaal. Ik heb hem altijd bij me. Het formaat helpt je doorlezen. Je vliegt zo snel door een pagina heen, dat je de volgende ook leest. En de volgende. En de volgende.
Het is voor mij de ultieme leesmachine zonder afleiding. Ook fijn: je bent niet gebonden aan een ecosysteem of bepaalde app, want elke boekenapp op Android kun je installeren. Kindle, Kobo, noem het maar. Bladzijdes sla je om met de volumeknoppen (briljant) en het scherm is rustig voor je ogen, zodat je niet alleen comfortabel leest in bed, maar zodat je daarna ook nog kan slapen.
Ik ratel. Ratel ik? Ik ben enthousiast. Op mijn lijstje met plus- en minpunten staan nauwelijks minnen. Ja, dat pagina's omslaan niet in elke app met de fysieke knoppen kan. En dat hij draait op een oude versie van Android, waardoor ik zou afraden erop te internetbankieren. Oh, en hij is niet goedkoop (299 euro). Verder: topding.
Als je het niet van mij aanneemt, dan toch zeker van de onvolprezen Craig Mod. Wat doe jij er allemaal mee, vroeg ik hem. Antwoord: "Reading reading reading and buying books to read and copying urls of long form articles to read".
II.
In de Disney-documentaire Jim Henson Idea Man gaat het natuurlijk even over het begin en succes van Sesamstraat. Wie heeft er niet mee leren tellen en het alfabet mee leren kennen? Wie is er niet groot mee geworden?
TV bestond al een tijdje en destijds waren er kinderen die er tot wel vijftig uur per week naar keken. Dan konden ze er net zo goed iets van opsteken, bedacht Henson. En ook nog eens op een experimentele manier. Op die manier bewees hij dat creativiteit, kunst en metaforen ingezet kunnen worden als kracht van het goede, zeft zijn zoon Brian in de film.
Inmiddels kijken kinderen vijftig uur per week naar filmpjes op TikTok. Jim Henson is helaas al ver voor de opkomst van sociale media gestorven, maar ik ben toch benieuwd: zouden zijn Muppets het ook van Big Tech hebben kunnen winnen?
Er bestaat in elk geval geen kind dat haar liefde voor een app zal uitspreken, zoals een meisje dat in een beroemd fragment tegen Kermit doet. Nadat ze lachend een ABC-lesje ontregelt, zegt ze vanuit de grond van haar hart "I love you", tegen de kikker die net uit beeld wandelt. Hij komt terug om haar hartverwarmende liefdesverklaring te beantwoorden.
(Er is trouwens niets grappiger dan Kermit met een verfrommeld gezicht, alleen daarvoor ben ik Henson al dankbaar.)
PS.
The New York Times zet een aantal fotografen bij elkaar en laat hen 25 foto's kiezen die samen de moderne wereld (sinds 1955) vorm geven. Het zijn allemaal parels, voorzien van context en uitleg van de panelleden. Met onder meer een prent waarop je ziet hoe de oudoom van Emmett Till de moordenaars van zijn neefje aanwijst, een portret van Che Guevara en een prachtige plaat uit de beroemde fotoserie van Sebastião Salgado over de grootste openluchtgoudmijn ter wereld. Zeker even kijken.
Bobby Fingers komt niet vaak met een nieuwe video, maar als er dan een verschijnt kun je maar beter alles uit je handen laten vallen om te kijken wat voor waanzinnigs hij nu weer heeft gemaakt. De kunstenaar bouwde dit keer een diorama over die keer in 1999 dat een gans in het gezicht van model Fabio Lanzoni vloog, terwijl hij in een achtbaan zat. De video gaat al snel over veel meer dan dat. Wederom hilarisch en respect voor deze man die veel verder gaat voor zijn video's dan nodig is.
Ik ben fan van Jenny Nicholson sinds haar video over een Canadese kerk die elk jaar het paasverhaal vertelt in musicalvorm en aan de hand van een bekende film. The Church Play Cinematic Universe. Ook Nicholson brengt niet vaak iets nieuws uit, maar na een jaar is ze terug met een vier uur (!) durende video over een megaflop: het Star Wars-hotel in Walt Disney World dat in 2022 werd geopend en na anderhalf jaar ter ziele ging. Dit is precies waarom ik van YouTube hou (ik bedoel: van alle platforms ben ik het meest verslaafd aan YouTube).
In mijn inhaalronde na de vakantie stuit ik op slecht nieuws. Op de dag dat Bob Dylan 83 jaar werd, kondigde Tom Willems aan te stoppen met zijn blog de Bob Dylan aantekeningen. Die website en voorganger Bob Dylan in (het) Nederland(s) zaten jarenlang in mijn vaste rondje websitebezoeken. De voornaamste reden is volgens hem dat hij niet meer in staat is om kwaliteit te leveren. Daar was de afgelopen tijd weinig van te merken, maar als hij dat zo voelt, is dit na 16 jaar bloggen over Bob een dapper besluit. Ik ga de berichten missen!
De makers van de beste fotocamera-app op iOS (Halide) hebben een app voor video uitgebracht. Kino heet-ie. Je filmt ermee in verschillende beeldformaten en kan direct kleurcorrectie toepassen om een video een professioneel effect te geven. Weer simpel in gebruik en qua ontwerp weer om je vingers bij af te likken.
Amazon kondigt een serie aan die gebaseerd is op de Yakuza-games van SEGA. In oktober verschijnt Like A Dragon: Yakuza met zes afleveringen op Prime Video. Het verhaal draait om een van de hoofdpersonen uit de gamereeks, Kazuma Kiryu, en speelt zich af in 1995 en 2005.
Ik ben bij thuiskomst uit Japan (mijn driedelige verslag is hier gebundeld) begonnen aan Yakuza 0, zodat ik nog even kan nagenieten van de reis. De game speelt zich af in alternatieve versies van Osaka en Tokio en het is smullen geblazen. Naast een meeslepend melodramatisch verhaal kent het spel ook talloze bizarre zijverhaaltjes, waarvan ik hoop dat die de serie ook halen.
Nadat ik de tentoonstelling over Osamu Tezuka’s Black Jack zag, besloot ik om thuis eens op te zoeken hoe ik aan de mangaserie kon komen. Dat is nog knap ingewikkeld, zo blijkt. Ondertussen werd ik via Waxy.org op deze korte film van Tezuka gewezen, over een jongen die door de straten wandelt en begint te springen tot hij over steden en oceanen springt. Uiteindelijk treft hij een land in oorlog. (Dit is de making of.)