Ik las een boek van Carry Slee over fake news
Over Fake! en Fantastic Four
I.
Generatieve AI maakt het zeer eenvoudig om op foto's de kleding van een persoon weg te halen. Ik schreef deze week een verhaal over dit soort nudify-apps voor NU.nl. Experts legden me uit dat het niet uitmaakt of het neppe naaktbeeld lijkt op de werkelijkheid. Het slachtoffer weet dat het niet echt is, maar zijn of haar omgeving niet. Daardoor is het voor kwaadwillenden een smerig middel om een ander te chanteren.
Tegelijkertijd las ik deze week het jeugdboek Fake! van Carry Slee. Dat gaat over een vriendengroep die uit elkaar wordt gedreven door fake news. Levi krijgt ruzie met Emiel en geeft hem een schop. Emiel rent weg en gaat in zijn eentje naar een vesting, waar hij uitglijdt, ongelukkig terechtkomt en in coma belandt. Op YouTube verschijnt een video waarin het lijkt alsof Levi Emiel in coma heeft geschopt. Het filmpje gaat viral en hoewel de inhoud niet klopt, gelooft niemand de onschuld van Levi. Met alle gevolgen van dien.
Ik ben opgegroeid met de boeken van Carry Slee, zoals Spijt! en Razend!. Nu heb ik al jaren niets meer van Slee gelezen, dit boek wist me als vanouds te boeien. Het is behoorlijk heftig wat de tieners meemaken. Er is sprake van intrige, spanning, verliefdheid en allerlei andere ingewikkelde puberthema's. Fake! slaat niet alleen op het nepfilmpje (waarvan ouders die meelezen zich ook kunnen afvragen: wat had ik geloofd als Levi mijn zoon was, mijn ogen of de woorden van mijn kind?). In verschillende verhaallijnen raken de personages verstrikt in problemen door vast te houden aan leugens.
Het is allesbehalve subtiel allemaal. Ik denk wel dat jongeren die dit verhaal beleven, beter zullen begrijpen dat zomaar iets delen op het internet grote gevolgen kan hebben. Een waarschuwing en een stukje voorlichting van Carry Slee, verpakt in een spannend verhaal. Het is te hopen dat de jeugd dit leest, dan blijven ze misschien wel uit de buurt van misbruiktools zoals nudify-apps.
II.
Ryan North schrijft met zijn huidige Fantastic Four-reeks mijn favoriete Marvel-serie van dit moment. Afgelopen week was hij in Utrecht voor Heroes Dutch Comic Con. Ik bracht mijn kopietje van het eerste nummer van zijn FF (op een mooie Alex Ross-variant cover) mee om hem te laten signeren. Het was mijn eerste keer op een Comic Con. Ik moet zeggen — de comics hebben op deze Comic Con niet de overhand. De internationale schrijvers en tekenaars stonden er ook wat verloren bij, terwijl massa's cosplayers voorbij schoven.
Dat gaf mij wel mooi de kans om rustig met North te kletsen. De lange Canadees was voor het eerst in Nederland en hij voelde zich hier als een vis in het water. "Ik voelde me niet lang, ik voelde me van normale lengte", schreef hij dit weekend in zijn nieuwsbrief. En onze fietspaden waren ook een openbaring. "In Canada, waar ik vandaan kom, moet je als fietser vechten voor een plekje op de weg."
Ik complimenteerde North met zijn schrijfwerk voor Fantastic Four, waarvan nummer 33 net verschenen is. Die vormt het slot van de huidige reeks. Dan begint de nummering weer bij 1. Slim van Marvel, want volgende maand komt de nieuwe Fantastic Four-film in de bioscoop en dan kunnen mensen direct instappen in de comic.
North begon met gezonde spanning aan Fantastic Four. Het is toch een van de langst lopende series van Marvel. "Ik volg mensen zoals Lee en Kirby op", zei hij. Giganten. Ga er maar aan staan. "Mensen gaan je werk toch daarmee vergelijken, dus probeer ik mijn eigen ding te doen."
John Byrne, nog zo'n naam. Hij schreef een van Norths favoriete Fantastic Four-verhalen: Terror in a Tiny Town1 (nummer 236, verschenen in 1981). Voor North is dat hoe een FF-comic moet zijn. "Ik heb een paar keer een goed idee gehad, tot ik het begon uit te werken en dacht: wacht even, dit is gewoon een variant op Terror in a Tiny Town."
North wordt door fans gewaardeerd, maar is bij Marvel een vreemde eend in de bijt. De verhaallijnen van Marvel-helden kunnen eindeloos doorgaan, maar de Fantastic Four-verhalen van North kun je vrijwel allemaal op zichzelf staand lezen. "Ik zou niet eens weten hoe ik een lang verhaal moet schrijven", zei hij. "Ik had tien verhalen bedacht voor tien losse comics. Daarna zou ik wel ontslagen worden en daar zou ik vrede mee hebben. Maar ik ben er nog steeds. Ik heb net een contract getekend voor nog eens zes comics. Dus het komende jaar ga ik er in elk geval mee door."
PS.
Het nieuwe album van Sef is uit: lieve monsters. Ik hou ervan als artiesten niet blijven stilstaan en deze plaat klinkt dan ook weer heel anders dan zijn vorige. Met meer ruimte voor filters en elektronica. Komende dagen eens luisteren of het ook allemaal uit de verf komt. Voorlopige favorieten: ruimte/tijd, oeps, lieve monsters (en het laatste stukje van hel).
In de jaren zeventig schreef Bob Dylan een kaartje naar Barbra Streisand. "In een kinderachtig handschrift schreef hij met verschillende kleuren krijt zijn vraag: 'Wil je met me zingen?'", herinnert Streisand. "Ik dacht, 'Wat moet ik in godsnaam met Bob Dylan zingen?'" Vijftig jaar later is het toch gebeurd. Dylan koos de Amerikaanse klassieker The Very Thought Of You en samen namen de tachtigers een mierzoete versie op. Luisteren om het te geloven.
Wes Anderson nam een lollige nieuwe reclame op voor het onbetaalbare pennenmerk Montblanc. Met onder meer Rupert Friend en Michael Cera (en Sandstorm van Darude, ja, echt).
Als Field Notes-fan (het zijn dure boekjes, maar ze schreeuwen de hele dag door om beschreven te worden, dat is het enige wat mij helpt) heb ik genoten van dit interview met oprichters Aaron Draplin en Jim Coudal.
In Terror in a Tiny Town ontmoeten we de Fantastic Four die een burgerlijk leven zonder superkrachten leiden. Ze leven in een idyllisch stadje waar niets aan de hand lijkt, tot de FF-leden 's nachts worden geplaagd door vreemde dromen die met elkaar overeenkomen. Uiteindelijk blijkt dat onze helden gevangen gehouden worden in een illusie van de Puppet Master. De mooiste plaat is die van Doctor Doom, die levensgroot boven de stad torent. Maar ook een ander paneel maakte indruk op North: "Reed Richards snijdt in dit verhaal zijn polsen door om zijn theorie te bevestigen. Dat maakte diepe indruk toen ik het destijds las." Ik vraag me af of Marvel zoiets nu nog zou toestaan.
